როცა მეკითხებიან სად ვცხოვრობ, ვპასუხობ, რომ ბაღში. ბაღის ნაწილი ვარ. ცალკე მე არ ვარსებობ, არც ერთი დღე არ მიცხოვრია, ბაღის, ყვავილის, მცენარის გარეშე. სხვანაირად არ ვიცი ცხოვრება, არც წარმომიდგენია და არც ჩემს თავს ვიცნობ სხვანაირს. მცენარე თუ კარგადაა, ბაღი მორწყული და მოვლილია, მეც კარგად ვარ. ის რომ დარდობს, განიცდის, რაღაც უჭირს, იგივეს ვგრძნობ მეც.

ჩემთვის მებაღეობა მარტო პროფესია არ არის, ცხოვრების წესია, ზამთარში მოვიღუშები, მოვიწყენ, გაზაფხულზე კი სიცოცხლე, ხალისი მემატება.

ბაღში მთავარი მცენარეა. ის კარნახობს ადამიანს: ახლა მცივა, ახლა უნდა მომრწყა, ახლა მზე მომადგა, უნდა გადამდგა, ახლა უკან უნდა დამაბრუნო. თუ ამ მსახურებისთვის მზად არ ხარ, ვერც მებაღე გახდები და არც ბაღი იქნება ბაღი. მცენარეები ძალიან მგრძნობიარეები არიან და კეთილგანწყობას, ყურადღებას ყოველთვის გვიბრუნებენ.

ამ წესების მიხედვით ცხოვრობს გარდენია შევარდნაძე უკვე ოცი წელია. ვამაყობთ, რომ ჩვენი ქვეყნის დიდი წინაპრის, მიხეილ მამულაშვილის დაწყებული საქმის გამგრძელებლები ვართ და სულ გვახსოვს, რომ ბაღი ემოციაა, რომლის გადაცემა და ადამიანებისთვის გაზიარება მებაღის უმნიშვნელოვანესი მოვალეობაა.

ბაღი ადამიანის ხელით გაშენებულია, მასვე ემსახურება და თან ახსენებს; ადამიანმა სამოთხე დაკარგა, ბაღის კეთება კი სამოთხეში დაბრუნების მცდელობა.